این بخش را با مثال زیر آغاز می‌کنیم:
#include <iostream> // 1
using namespace std; // 2
int main() { // 3
int age; // 4
cin >> age; // 5
int days = age * 365; // 6
cout << "Your age is about " << days << " days." << endl; // 7
return 0; // 8
}
بخش‌های مختلف مثال بالا را بررسی می‌کنیم:
کتابخانه‌ی استاندارد iostream را برای خواندن ورودی و نوشتن خروجی از طریق رابط کاربری متنی (cmd در ویندوز و terminal در لینوکس) فراخوانی می‌کنیم.
برای استفاده‌ی آسان‌تر از دستورات کتابخانه‌ی استاندارد ++C از این دستور استفاده می‌کنیم. توضیح بیش‌تر این خط در بخش مقدماتی نمی‌گنجد.
هر برنامه با اجرای تابع main شروع می‌شود. این تابع نقطه‌ی شروع برنامه است و پس از اتمام مقداری را به عنوان کد خروج برنامه برمی‌گرداند.
متغیری به نام age از نوع int تعریف می‌کنیم. قصد داریم سن کاربر را در این متغیر ذخیره کنیم.
با دستور cin به همان شکلی که در کد استفاده شده‌است، می‌توانیم از کاربر ورودی بگیریم و مقدار وارد شده را در یک متغیر ذخیره کنیم. برای مثال در اینجا از کاربر می‌خواهیم تا عددی را به عنوان سن خود وارد کند. عدد وارد شده در متغیر age ذخیره می‌شود.
تعداد روز‌هایی که کاربر زندگی کرده‌است را با ضرب عدد سن او در ۳۶۵، حساب می‌کنیم و در متغیر days ذخیره می‌کنیم.
با دستور cout به همان شکلی که در کد استفاده شده‌است، می‌توانیم مقادیری را در خروجی چاپ کنیم. برای مثال در اینجا تعداد روز‌های عمر کاربر را در قالب یک جمله به او نمایش می‌دهیم. چاپ کردن عبارت endl با دستور cout باعث می‌شود تا خط فعلی خروجی تمام شود و ادامه‌ی خروجی در خط‌های بعدی نمایش داده شود.
در آخرین خط برنامه، مقدار 0 را به عنوان کد خروج برنامه باز‌می‌گردانیم. کد خروج 0 معمولا به معنای پایان صحیح و بدون مشکل برنامه است. استفاده از این دستور اجباری نیست. هرچند رعایت این نکات غیر ضروری از پیش‌آمدن اتفاقات پیش‌بینی نشده جلوگیری می‌کند.